Blog: Let it snow.

(P.S. deze foto heb ik twee jaar geleden in de stoeltjeslift genomen. Pieter zit naast me. Als eersten een spoor gemaakt. Heerlijk gevoel!)

Vanuit het restaurant de Alp (Skidôme Rucphen) kijk ik naar al die mensen die aan het oefenen zijn met skiën en snowboarden. En ik verbaas me over de kinderen van mijn partner. 11 en 13 jaar zijn ze. En na vier lessen komen ze van die berg af alsof ze niet anders doen. In vier uur tijd zijn het van volleerde skiërs ineens goede snowboarders geworden!

En ik denk terug aan mijn eigen jeugd… Ja sorry, dit wordt een “trip down memory lane”
Hoe wij als gezin vroeger ook op wintersport gingen. En wat een feest dat altijd was! We zijn een groot gezin. Dus het was letterlijk altijd gezellig en druk. Hoe we het elkaar moeilijk konden maken, elkaar op de piste pestten. Omduwen. Sneeuw laten happen. “Ons ma” laten schrikken door gewoon schuss (rechtdoor) van de berg te gaan en op het laatst pas te remmen. En pa die ging -met zijn verstand op nul- gewoon achter de kinderen aan. 50+ hè. Achter de skigeit aan.

Ik weet nog tijdens een bepaalde winter. Heel toevallig was een ander gezin uit ons dorp ook daar aan het skiën. Zij hadden elke dag een ‘winnaar’. Degene die het mooiste de bocht deed, het snelste was. Wij moesten dan keihard lachen. Wij hadden, gebaseerd op ‘de baas van de dag’, de ‘deus’ van de dag. Inclusief kus-geluidje. Voor de jongeren onder ons: dat is iets van vroeger… Dat was de persoon die was gevallen, een domme opmerking had gemaakt. Bleef hangen in de lift. Die grappig was. En dan hadden we ‘s avonds de verkiezing van de deus van de dag. Dat besluit was overdag al informeel genomen hoor. 

Gewoon van de berg gaan!
Het mooie snowboarden van de kinderen deed mij wel even stilstaan bij mijn eigen ski-historie. Hoe ik vroeger zonder vrees en angst van de berg gleed. Lekker snel naar beneden ging. De techniek vond ik niet belangrijk, snelheid wel. De wind langs mijn gezicht voelen. De sneeuw. En hoe ik genoot van de vers gevallen sneeuw: als eerste de piste op en terwijl ik aan het skiën was hoorde ik mezelf neuriën. Van plezier!

En hoe dat nu gaat. Ik werd, toen ik ouder werd, al voorzichtiger op de piste. En nu ik moeder ben van Luuk, merk ik dat ik nog voorzichtiger ben. Wat is dat toch?! Ik het ‘samen’ zijn belangrijker vind dan de eerste lift naar boven te pakken. Het rustig van de piste afgaan leuker vind dan kijken wie het eerste beneden is. En een dagje niet skiën niet eens meer erg vind.

We gaan nog weg om te skiën en snowboarden dit jaar. En nu ik dit zo teruglees, maakt de verandering in hoe ik de sport uitoefen niet eens uit. Maar wel hoe ik er zelf tegenaan kijk. Als ik van het NU geniet, dan maakt het niet meer uit hoe ik het VROEGER deed. Want nu geniet ik ook! Alleen op een andere manier. En laat ik dat maar even omarmen.

Fijne vakantie!

Jacqueline