Blog: De "zwoegende zuurstok" in actie.

De eerste vijf lukken me nog wel, de laatste vijf loop ik op karakter. 
Dat vertelde ik mensen als ze me vroegen naar de 10km die ik zou gaan lopen in ons dorp. Gisteren was het dan zover. Zoals onderweg iemand tegen me zei “ik wil niet als laatste eindigen, dat is mijn doel”. Mijn doel was gewoon de 10km uitlopen. Punt. 

Deze week had ik nog twee keer het rondje gelopen (van in totaal vier) en daardoor wist ik: die eerste twee, dat gaat wel goed komen…. De laatste twee: geen idee werkelijk! 

Externe omstandigheden.
Het zou slechts 14 graden worden maar tijdens het inlopen bleek al dat het warmer was. En de zon scheen lekker. En iedereen had er zin in. Net na de start werden we door iedereen voorbij gelopen en mijn vriendin riep me nog -terecht overigens- tot de orde. Want in het begin meelopen met anderen (de snellere) zou ons later te duur komen te staan. Dus eigen tempo lopen! 

Meezingen en -dansen. 
Op bepaalde plekken op het parcours werd muziek gedraaid. En ik merkte op een gegeven moment dat ik meer met mijn omgeving bezig was dan met mezelf. In het eerste rondje had ik mijn “cadans” al gevonden. En concentreerde ik me op de muziek, de mensen, de zon…het lopen. En ik genoot van alles. De praatjes, de nummers, mensen die me aanmoedigde. En bij het vierde rondje ik nog steeds niet wist wie die vrouw was die me -bij naam- elk rondje aanmoedigde ;) 

Sprint. De "zwoegende zuurstok" eindelijk in actie. 
Tijdens het laatste rondje kon ik nog redelijk makkelijk versnellen. Ik zette pas echt de sprint voor de finish in, toen mijn partner met me ging meelopen (ik was geloof ik een van de laatsten). En ik hem -voor deze ene keer- voorbij liep en zo over de finish gleed. Haha. En toen wilden ze de chip van mijn "roze zuurstok" schoenen knippen. Of ik even mijn voet op wilde tillen. V O E T optillen?!?! Ik was al blij dat ik over de finish was, laat staan dat ik mijn voet op moest tillen. Het kon gewoon ook niet. Mijn spieren in mijn benen weigerden. Dus die arme man op zijn knieën. Na twee glaasjes water was ik weer fit. 

Moraal van het verhaal. 
Twee jaar geleden liep ik hier ook de 10km. Maar was toen mentaal minder sterk dan nu. Voelde mijn lichaam ook niet zo goed aan dan nu (terwijl ik nu minder getraind was). Tegenwoordig ben ik ook niet meer zo zenuwachtig van tevoren. En ga ik gewoon lopen. 

Ik merkte aan mezelf tijdens het lopen, dat ik het gewoon wilde doen. Dat ik de 10km ging halen. En uiteindelijk bleek dat ik nog wat energie overhad en kon sprinten (twee jaar geleden echt niet). En ik had een heerlijke tijd gehad. Waar ik mezelf twee jaar geleden enorm in de weg zat, kon ik nu onderweg genieten van alles. En mezelf wat temperen in de snelheid als het nodig was. En ook oppeppen als het nodig was (mentaal gezien). Dan hoorde ik mijn gedachten “zullen we zometeen bij de 5km maar stoppen?”… En terwijl ik liep voelde ik dan dat er nog best een rondje inzat. En ik mezelf aanspoorde om te versnellen in de laatste ronde.

Kracht.
Ik heb mijn eigen kracht gevoeld. In mijn lijf. In mijn hoofd. Er was balans. Tijd was niet belangrijk. Genieten wel. En hoe heerlijk was het dat ik voor mezelf de lat niet hoog gelegd had; ik zou wel zien. En dat zorgde juist voor een fijne loop met onderweg veel contacten. 

“Harmony is the key to succes; stop disciplining the mind.” 
[Betekenis disciplining: train to obey rules or a code of behaviour, using punishment to correct disobedience.] 

Dat werd deze week tegen mij gezegd. En pas nu ik dit opschrijf, voel ik dat dat het is wat ik gisteren heb ervaren. Geef mij meer van dat soort hardloop evenementen! #yesididit