Blog: I don’t want to be my boss. (5 van 5)

De vijfde blog in de reeks over het concreet maken van opstellingen. Dit keer gaat het over werk. En in mijn geval liep de opstelling anders dan verwacht, maar leverde me wel belangrijke inzichten op. In jouw geval kan de opstelling voor jou relevante inzichten geven! 

Meemaken?
In 2017 organiseer ik maandelijks een opstellingsavond. Met verschillende thema's. Aanmelden? Dat kan! Graag zelfs. Op woensdagavond 5 juli 2017 organiseer ik de laatste opstellingsavond voor de zomer. Dat ruimt lekker op. En zorgt ervoor dat je weer heerlijk thuis komt. 

Youtube.
Deze week zag ik een filmpje van Marie Forleo, een Amerikaanse coach en entrepeneur. En wat zij vertelde over haar loopbaan, bleef hangen. Zij gaf namelijk aan dat ze een paar banen heeft gehad waarbij ze na een aantal maanden dacht “I don’t want to be my boss”! Een gedachte/ gevoel die zeer bepalend is voor je toekomst! Kan niet anders! En wat Marie deed, doen volgens mij op jongere leeftijd weinig mensen maar op wat oudere leeftijd (35+ ?) steeds meer mensen… Namelijk afscheid nemen van het werk en de werkgever. Want als je niet de baas wil worden, wat doe je daar dan? Wat is je motivatie om door te groeien? 

De vergelijking met mezelf. 
En ik dacht gelijk aan eerdere banen die ik had gehad. Hoe moeilijk ik het vond om daar een verandering in aan te brengen. Ik werkte bij een zakelijke dienstverlener in Rotterdam. En ik kreeg de kans om bij dezelfde werkgever maar dan op een totaal andere afdeling, met andere klanten, in Amsterdam te gaan werken. Dat proces van knopen doorhakken, bij mezelf, en bij de werkgever duurde weken! Omdat het een interne verplaatsing betrof, had mijn leidinggevende er ook iets van te vinden en zeggen. En hij vond het niks. Puntje bij paaltje: ik bleef in Rotterdam. Terwijl ik weken van tevoren al champagne op de overstap met vrienden had gedronken. Wat was hier nu gebeurd? 

Een paar dingen… Volgens mijn eigen reflectie:

• Ik vond het verschrikkelijk moeilijk om het besluit te nemen: ik maakte lijsten met voor- en nadelen. Ging met heel veel mensen erover praten. Maar vergat daarbij 1 ding: te voelen wat deze transitie met mij deed! Van binnen naar buiten. I.p.v. buiten naar binnen.
• Daarbovenop kwam dat ik me afhankelijk opstelde ten aanzien van mijn leidinggevende. Hij bepaalde dat ik best in Amsterdam mocht werken maar dan (bijvoorbeeld) voor een dag in de week. En dan moest ik het werk ook maar in Rotterdam doen. Wel zo efficiënt! Maar … wat wilde ik nu en droeg ik dat voldoende naar buiten? Nee dus!
• Het werd, om het in het Engels te zeggen, een “struggle”. En toen gaf ik het een soort van op. Iets wat in mijn ogen relatief simpel was (een interne “verhuizing”) werd een heel gedoe. En ik trok met terug. Kreeg er geen energie meer van. En bleef dus op de afdeling in Rotterdam.

Wat ik niet doorhad… 
Is dat dit proces natuurlijk ook zijn doorslag had op het werk dat ik in Rotterdam deed. Daar kreeg ik ook steeds minder energie van. Werkte heel efficiënt, maar zonder het gewenste plezier. En wat deed ik? Ik bleef hangen! Want … mijn werk was in de tussentijd een soort van “gouden kooi” geworden dat ik elders nooit zou krijgen. 

Totdat ik via-via bij een loopbaancoach terecht kwam. En met haar ging praten over wie ik ben en wat ik nu wil. En dat ontzettend moeilijk en lastig vond. Want er werd een beroep gedaan op mijn gevoel en niet op mijn ratio. 

En toen. 
Realiseerde ik me dat ik never, nooit, niet mijn baas zou worden! Ook niet wilde! Vanaf dat moment ging het in een stroomversnelling en heb ik mijn baan opgezegd. Ineens was het helder voor me! Dit past niet meer, krijg er geen energie van, waarom zou ik blijven? 

En zo werkt het dan ook voor mij. 
Als de grens is bereikt, dan is er geen weg meer terug. Misschien niet een manier die altijd goed uitpakt en waarvan de ander kan schrikken. Want die had het niet zien aankomen. Voor mij was er geen andere weg dan stoppen. 

De volgende stap. 
Was voor mij om uit te zoeken aan de hand van een workshop waarbij met (familie)opstellingen werd gewerkt, wat dan mijn volgende stap is qua werk. En zoals het werkt met opstellingen, kreeg ik wat ik nodig had en niet wat ik wilde. Want mijn kindwens was een veel grotere wens/ verlangen dan “weten” welke volgende stap ik in mijn loopbaan moest maken. Dus werd mijn verlangen opgesteld. En ik sprak mijn verlangen uit.

Dát was nodig!  

Links.  

• Op mijn Youtube kanaal “Inspiratie opstellingen” staan meer inspirerende filmpjes.
• Deel 1 van de blogreeks (zelfbeeld).
• Deel 2 van de blogreeks (liefde).
• Deel 3 van de blogreeks (balans ratio en gevoel).
• Deel 4 van de blogreeks (representant).
• Deel 5 van de blogreeks (I don’t want to be my boss). 

Meer weten? 
Neem gerust contact met me op als je vragen hebt over een (familie)opstelling.