Blog: Ik wil je bedanken!

Mijn laatste ervaring als representant was ook zo bijzonder

Ik werd door de vraaginbrenger gevraagd om haar te representeren. Ik heb geen idee waar haar vraag over gaat. Alleen dat ze het erg spannend vindt. Duidelijk is dat zij en haar begeleider het wel weten. Feitelijk boeit me dat niet eens. Ik ga het wel voelen als het nodig is. Dus ik word neergezet in het veld. Naast mij plaatst zij ook haar beide ouders en haar oudste zus in het veld. Het gekke is, dat zodra ik in het veld sta, ik niemand meer zie. Ik zie mijn ouders niet, mijn zus niet. Ik weet dat ze er zijn maar het enige dat ik doe is staren naar beneden. Naar een punt tussen mij en mijn oudste zus in. Ik voel aan mijn buik en ik weet “ik mis iets”. Dat benoem ik dan ook. En ik voel dat ik juist naar datgene verlang, dat wat er niet meer is. 

De vraaginbrenger moet huilen als ik deze woorden uitspreek en ze knikt heftig “ja”. Ze herkent het. Dan blijkt dat tussen haar en haar zus twee miskramen hebben plaatsgevonden. Ze weet niet eens of het broertjes, zusjes of een broer en een zus was. Maar ze mist ze verschrikkelijk.

Wat bracht het representeren mij?

Mij gaf het representeren ook weer nieuwe inzichten. Over mijn eigen thema. Over mijn eigen broer Sjaak, die onze moeder tijdens de zwangerschap verloor. Hoe ik daar onbewust tegenaan keek. Dat sloeg in als een bom! Dus ik hielp de vraaginbrenger met haar thema’s en ik hielp mijzelf! 

Zo krachtig kan representeren zijn.

Het verbaast mij al niet meer

Maar bijzonder is het wel! Wij kennen elkaar niet, wat maakt dat ze mij uitkiest? Wat maakt dat ik die ene grote man uit koos die mijn broer Sjaak mocht representeren? Niet wetende dat hij zelf iets soortgelijks heeft meegemaakt?

Tijdens de Opstellingsavonden die ik organiseer gebeurt het ook:

• Een dame die wordt gevraagd een verloren tweelinghelft te representeren heeft zelf een tweelinghelft verloren.
• Een moeder die er niet kon zijn voor haar dochter (in haar representantenrol) moet in het “echte” leven haar dochter juist loslaten.
• Een vader die meer contact wil met zijn kinderen, wordt in een andere opstelling juist gevraagd om iemands vader te representeren, en dat blijkt dan de sleutel tot de kern te zijn.

Ik schreef hier al eerder een blog over

Want mensen weten niet zo goed wat ze met opstellingen aan moeten. Dus ik probeerde dat wat concreter te maken (zie link). Gedurende de jaren weet ik inmiddels dat ik er veel woorden aan kan geven maar dat je uiteindelijk alleen maar weet wat een opstelling is en het effect is als je het hebt ervaren.

Dat is de reden dat opstellingen deel uitmaken van het coachtraject “Van hard naar hart”

Ik geloof niet in alleen maar praten. Praten over hetgeen je wil veranderen, praten over hetgeen wat je tegenstaat, praten over dromen en wensen die je hebt. Nee, voelen is belangrijk! Het voelen van je emoties (hart) en deze laten zijn. En voelen in je lijf, waardoor je weet dat is leuk en dat niet. Zodat je van een “wandelend hoofd op pootjes” kunt transformeren naar meer balans tussen hoofd, hart en lijf. Van hard naar hart. Een opstelling helpt je om te voelen met je hart en om te voelen met je lijf. Lukt het je zelf (nog) niet dan helpen de representanten je daar zeker bij!