Blog: Wings of love takes us anywhere.

Voordat we op vakantie gingen naar Zwitserland, spraken we er al over. Parasailing. In dit wintersport gebied was in de meivakantie voldoende te doen. Waaronder dit. De kinderen van mijn partner, 13 en 14, waren gelijk enthousiast. Ik ook.

Totdat ik me die ochtend ineens besefte wat we hadden geboekt.
Waar ik vroeger gewoon sprong, niet nadacht, gewoon deed. Merkte ik nu ineens dat mijn "hoofd" er met zijn "angst" tussen ging zitten. En gingen allerlei gedachten door mijn hoofd:

• Wat als het mis ging? Met die van mij. Van de kinderen?
• Wat als het ineens heel hard gaat waaien?
• Wat als... 

Angst! 
En ook al weet ik dat angst door mijn "hoofd" wordt veroorzaakt, ik voelde het wel. Ook de verantwoordelijkheid naar mijn zoontje van bijna vier jaar. En op dat moment kon ik kiezen. Kiezen om alsnog niet te gaan of kiezen om wel te gaan. En dat gevoel van Leven te ervaren. Te genieten van de lucht, het vliegen! En ik ben nog steeds dankbaar dat ik koos voor het laatste. 

Ready to jump! Of beter gezegd: ready to run! 
De kinderen vertrokken eerder. En zonder moeite zo leek het. Ze renden weg als volleerde parasailers. En ik erachteraan. En pas toen mijn voeten de grond niet meer raakten, ik mocht gaan zitten, toen pas kon ik in stilte genieten van het indrukwekkende uitzicht.

En de rest:

• Zon.
• Bergen. Met sneeuw. 
• Groene landschappen.
• Rivier onder mij.
• Andere parasailers met mij. 
• Het stadje.
• De kerstbomen.
• Zwaaien naar de kinderen.
• Kletsen met de instructeur.

G E W E L D I G !

Beneden.
Wachtten mijn partner en onze zoon ons op. Zij genoten ook. Van onze gezichten. De uitdrukkingen. Het hyper-de-pyper gevoel. En hoe mooi de bevestiging die ik in de middag kreeg. We zaten met z'n allen in de bus onderweg naar een havenstadje om lekker te gaan lunchen na ons avontuur. En op het digitale scherm van de bus, waar ook nieuws etc. op werd vertoond, verscheen ineens de tekst "Wings of love takes us anywhere". Hoe bijzonder.

Angst vs. leven.
In de ochtend gebeurde er ook iets. Over synchroniciteit gesproken. Toen zag ik een post van mijn medium "juf" en zij vroeg: welke vraag wil je graag beantwoord zien? En ik stelde mijn vraag over angst vs voelen (liefde/ hart). En na het springen zag ik een prive post van haar over haar zoon. Die in het klimbos niet meer durfde te klimmen. Waarop zij hem vertelde: Je hebt een keus. Ben je heel dapper en overwin je je angst? Of ben je heel dapper en kies je ervoor om niet te springen? Hij sprong!

En ik was geroerd door wat ze hem vertelde:

• Ten eerste: je hebt altijd een keus.
• Ten tweede: wat je ook kiest, het is altijd een dapper besluit.

Eigenlijk was haar post al het antwoord op mijn vraag die ik die ochtend stelde maar ook zelf ervaarde. Mooi verwoord door haar!

De volgende keer.
Ga ik weer springen. En kies ik misschien wel voor de "rollercoaster" aan het einde, zoals de kinderen wel deden. Maar voor nu voelde het super goed dat ik ben gegaan. Dat ik vooral heb genoten. En dat ik het gevoel van vrijheid weer even heb mogen ervaren. #loveit