Blog: Mijn intuïtie fluisterde mij in… Een tip in omgang met je intuïtie

In een gesprek van maximaal een uur, gaf mijn intuïtie me al een paar signalen

Zeker twee! Ik voelde deze, ervoer ze, was me er bewust van. Ik was daar super blij mee. Ik weet niet of je dit herkent maar mijn intuïtie is er eentje van het type “ik fluister je graag wat in” en dat betekent dat schreeuwen om mijn aandacht er niet in zit. Nee, mijn intuïtie gebruikt liever mijn gevoel om wat duidelijk te maken. Dan ervaar ik ineens buikpijn of krampen of een bepaalde spanning in mijn borst. Of mijn “helder weten”. Dan komen ineens bepaalde woorden/ flarden van zinnen in me op die me duidelijk maken wat er speelt of aan de hand is. Deze woorden zijn overigens niet te vergelijken met de uitgebreide mentale zinnen (gedachten) die door je hoofd gaan.

Je krijgt er ook geen handleiding bij he!

Dus tijdens dit gesprek kreeg ik zowaar twee signalen van mijn intuïtie. Inmiddels heb ik geleerd daarnaar te handelen dus ik ging vragen stellen. Ik ging andere suggesties doen dan de oorspronkelijke omdat ik aanvoelde dat de eerste niet zou passen. Ik kreeg antwoorden en de alternatieve suggesties werden afgewezen. Naderhand bleef het gevoel hangen dat ik JA had gezegd op iets wat nog steeds niet goed aanvoelt. Ondanks dat ik luisterde naar mijn gevoel.

Dus ik zette mijn ratio/ mijn hoofd in

Deze ging goed en hard voor mij aan het werk. Kwam met suggesties, oplossingen, het hoe. Maar ook oplossingen in de zin van wel ermee doorgaan want dit is dan een mooie les voor de toekomst. Maar ondertussen bleef ik onrust voelen. Dus ondanks de vele dingen die ik kon doen, paste het niet.

Tegen mijn intervisie-maatjes had ik al gezegd dat ik ging mediteren

Mediteren, naar de stilte gaan om (weer) bewust contact te maken met mijn intuïtie. Mijn intuïtie praat heeeeel zacht, hoe kan ik deze dan het beste horen? Met stilte ;)

Maar de eerste dag deed ik dat natuurlijk niet. Ik bleef lekker in mijn ratio hangen, waar ik niet uitkwam, weet je nog? Totdat ik vanochtend vroeg wakker schrok van de wekker, nog even lag en voelde: nu mag ik even in stilte gaan zitten. Misschien zat ik maar 10-15 minuten maar ik voelde me zakken in mijn bewustzijn en ik stelde mezelf de vraag: wat mag ik doen? Prompt ging ik terug naar de opstelling over deze case en herleefde een aantal momenten. Elke keer zei mijn gevoel NEE. Een paar keer. NEE dit voelt niet goed. Die bevestiging had ik te pakken.

Het hoe was eigenlijk in dit voorbeeld niet belangrijk

Wat wel belangrijk was, was dat ik mocht vertrouwen op mijn gevoel, mijn intuïtie. Dat als ik een NEE voel, ik mag acteren naar de nee. Zonder toch het gevoel te hebben van wel moeten, van doorgaan, want dat ken ik wel. Luisteren naar mijn gevoel en die volgen: dat is van een hele andere orde. Dat geeft direct rust!

Dus: als mijn intuïtie fluistert, dan stil worden zodat ik mijn intuïtie beter kan horen. Niet: mijn hoofd inzetten, want dat werkt -op dat moment- toch niet!