Blog: Hoe voelt je buik?

Tussen de oren?

Zo'n twaalf jaar geleden werkte ik bij een grote zakelijke dienstverlener, Pricewaterhousecoopers. Ik was daar Projectmanager bij de Fiscalisten en had een uitdagende baan. Heerlijk vond ik het. Na een paar jaar, en meer verantwoordelijkheden verder, mocht ik een groot IT-project begeleiden. Tijdens dit traject kwam ik mezelf tegen. Ik mocht werken met de "echte" fiscalisten, kwam met veel partners in aanraking en moest nauw samenwerken met externe partijen. Het sloop erin. De stress. Voordat ik er erg in had, was ik al om half zeven op kantoor en vertrok ik twaalf uur later. Ondertussen kreeg ik meer en meer fysieke klachten, waaronder last van mijn buik. Flauwvallen. Pijn. Aan de orde van de dag. Naar de huisarts ermee. Hij vroeg me "ervaar je druk op je werk?", ach niet meer dan normaal. Nadat de onderzoeken gelukkig niks ernstigs opleverden, stelde hij voorzichtig voor of het niet kwam door de drukte en stress op mijn werk. Anders gezegd: zat het niet tussen mijn oren? 

Voelen gebeurt dus niet met je hoofd

Nope. Daar kwam ik wel achter. Maar door aan mezelf te werken, veranderde dat gestaag. Zeker toen ik in aanraking kwam met mijn grote passie, het werken met energie/ opstellingen! Daar leerde ik pas voelen. Want als iets klopt, als het rust geeft, dan voelt dat goed! Is het goed.

Een paar jaar geleden werkte ik samen met iemand. Hij had meer ervaring en kennis dan ik. Vond ik. Dus wat onbewust gebeurde, was dat ik mezelf kleiner maakte dan hem. Dat kon ik tijdens dit proces niet voelen of ervaren. Zo maakten we gebruik van zijn ruimte. Stelde ik aan het begin al eens voor om huur te betalen, want voor mij voelde dat scheef. Dat was allemaal niet nodig. In de ochtend op een dag dat we samen in de avond een training organiseerden, gaf hij aan dat hij toch graag huur wilde doorbelasten. Natuurlijk begrijpelijk maar niet leuk om een dergelijk bericht te horen op de dag van een training. Zo gebeurde er telkens iets... Iets wat de balans tussen hem en mij verstoorde.

Toch ging ik door! 

Totdat we spraken over data in het komende jaar. We hadden de data vastgelegd en ineens kwam ik erachter dat ik toch een bepaalde datum niet kon. Ik vond het super spannend om hem te mailen hierover (voorgevoel?). Ik kreeg inderdaad een reactie die ik soort van voorspelde. Hij was not amused... Dus we mailden met elkaar over en weer om een oplossing te bedenken. Telkens als ik op mijn mobiele telefoon zag dat hij mij had gemaild, kreeg ik buikpijn.

Het gekke was, dat ik dit pas tegen het einde doorhad. Ineens werd ik me bewust van mijn buik die aangaf, heel duidelijk overigens, DIT IS NIET LEUK!

Toen ik me dat eenmaal bewust was, kon ik het ook niet meer negeren. Dat had mijn hoofd al te lang gedaan. Niet opgeven, doorgaan, dit moet lukken, je mag niet falen, ik kan hier zoveel van leren... Ik nam contact op, plande een afspraak en kon voor het eerst de woorden uitspreken: ik stop ermee, dit voelt niet goed! Ik krijg buikpijn van onze mailwisseling en dat wil ik niet.

Vanaf dat moment wist ik hoe het voelde om te voelen en daarop een besluit te nemen.